Ten obraz z 1857 r. przedstawia jedno z ulubionych miejsc Casileara — jezioro George. To piękne jezioro jest położone u podnóża gór Adirondack w stanie Nowy Jork. W tej kompozycji dużą rolę odgrywa nie tylko spokojna tafla jeziora, ale także listowie i formacje skalne.
To powstałe w latach 1730–1740 roku dzieło jest jednym z kilku przedstawiających Wenecję obrazów tego XVIII-wiecznego włoskiego mistrza. Uchwycił tutaj olejem na płótnie piękny pejzaż romantycznego miasta, z widoczną dzwonnicą przy Campo della Carità po prawej stronie.
Ponadczasowa kompozycja tego widoku jeziora George to znakomity przykład dojrzałej pracy tego amerykańskiego twórcy. Malując go w 1869 r. Kensett posłużył się subtelnymi modulacjami koloru, aby wywołać wrażenie naturalnego spokoju.
Po kilku wizytach na tej pięknej wyspie w północnych Włoszech amerykański twórca stworzył to arcydzieło w 1871 r. Delikatnymi pociągnięciami pędzla i subtelną gradacją kolorów Gifford uchwycił poczucie bezruchu w tej przepięknej scenie zachodu słońca.
To dzieło sztuki z 1859 r. powstało z inspiracji wieloma podróżami artysty po Ameryce Południowej, szczególnie Ekwadorze. Pejzaż wydaje się być realistyczny jak fotografia ze względu na pieczołowicie oddane detale paproci i ruch chmur. Umiejętne posługiwanie się cieniami na drzewach wzmacnia ciepło i nastrój wieczornego światła.
To arcydzieło zostało namalowane około 1825 roku na prośbę znajomego artysty, Johna Fishera, biskupa Salisbury. Constable odzwierciedlił realistycznie całą scenerię, włącznie z samym biskupem przechadzającym się ścieżką w lewym dolnym rogu obrazu.
To dzieło sztuki ugruntowało pozycję Pisarra jako nowatorskiego malarza krajobrazów francuskiej wsi. Na obrazie z 1867 r. przedstawił swoją wioskę leżącą na północny zachód od Paryża. Francuski pisarz i krytyk kultury Emile Zola chwalił ten oryginalny obraz i określał go jako idealny przykład nowoczesnego malarstwa pejzażowego, który podkreśla jego siłę i witalność.
Ten obraz z 1850 r. został zainspirowany wierszem Williama Cullena Bryanta „Thanatopsis”. Chociaż pejzaż jest przedstawiony realistycznie, ma też pewien podtekst mitologiczny. Ten aspekt obrazu ujawniają fabularne warstwy pejzażu, które odnoszą się do relacji człowieka z otoczeniem.
To jeden z najlepszych letnich pejzaży tego holenderskiego artysty. Przedstawił na nim ciemną kępę cyprysów po prawej stronie, świecące pole pszenicy, drzewa oliwne i błękitne niebo. To dzieło sztuki z 1889 r. wyróżnia się piękną kompozycją kolorów.
Sztuka Lorraina słynie z rozświetlonego promieniami słońca nieba i efektów atmosferycznych służących do podkreślenia nastroju. Na tym obrazie kobiety z Troi podpalają swoje statki, aby zakończyć tułaczkę po tym, gdy ich miasto wpadło w ręce Greków. Piękne chmury i deszcz w tle zwiastują burzę, jaką zsyła Jowisz na prośbę Eneasza, aby ugasić ogień.
Ten amerykański pejzażysta po raz pierwszy zaprezentował to płótno przedstawiające, jak sztorm uderza w wybrzeże amerykańskiego stanu Maine, w 1895 r. Kupił je amerykański kolekcjoner George Hearn, który później podarował go Metropolitan Museum, gdzie Homer miał okazję je przerobić w 1901 r. W pierwotnej wersji było jeszcze widać dwóch mężczyzn w strojach przeciwdeszczowych przyczajonych na skałach pod mniejszą falą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz